Zastanawiałem się, w jaki sposób postęp w dziedzinie sztucznej inteligencji (AI) zmieni społeczeństwo i nasz sposób życia.
W miarę jak sztuczna inteligencja będzie przejmować coraz więcej pracy intelektualnej, może się wydawać, że ludzie nie będą już musieli myśleć. Uważam jednak, że od ludzi będzie wymagany inny rodzaj myślenia niż to, co tradycyjnie uważaliśmy za pracę intelektualną.
Jest to podobne do tego, jak ludzie zostali w dużej mierze uwolnieni od pracy fizycznej dzięki mechanizacji, a mimo to wymagano od nich angażowania się w różne rodzaje aktywności fizycznej.
Te różne rodzaje aktywności fizycznej obejmują delikatną pracę rękami i opuszkami palców. Może to być wykwalifikowana praca, taka jak praca rzemieślnika, lub obsługa komputerów i smartfonów.
Podobnie, nawet jeśli zostaniemy uwolnieni od pracy intelektualnej, nie możemy uciec od intelektualnego zadania, jakim jest myślenie.
Jakiego więc rodzaju aktywności intelektualne będą wymagane?
W tym artykule przedstawię swoje przemyślenia na temat zmiany paradygmatu w tworzeniu oprogramowania w erze sztucznej inteligencji i zbadam nasze przeznaczenie jako istot, które muszą myśleć.
Oprogramowanie zorientowane na procesy
Proponuję orientację na procesy jako następny paradygmat, wykraczający poza orientację obiektową.
Jest to podejście, w którym centralnym modułem programowania jest proces. Proces jest wyzwalany przez zdarzenia lub warunki, przetwarzany przez różne role zgodnie z określoną sekwencją w ramach procesu i ostatecznie kończy działanie.
Myślenie o całym tym przepływie, od inicjacji do zakończenia, jako o pojedynczej jednostce, pasuje do ludzkiej intuicji.
Dzięki temu oprogramowanie i systemy mogą być rozumiane przede wszystkim poprzez procesy, od analizy wymagań po implementację, a nawet testowanie i działanie.
Po zaimplementowaniu głównych procesów w systemie, można włączyć procesy pomocnicze lub procesy dodawania nowych funkcjonalności.
Niektóre dodatkowe procesy mogą rozpoczynać się od zdarzeń lub warunków niezależnych od głównego procesu, podczas gdy inne mogą rozpoczynać się, gdy warunki zostaną spełnione przez główny proces.
Jednak nawet w takich przypadkach nie ma potrzeby modyfikowania głównego procesu. Wystarczy zdefiniować dodany proces tak, aby rozpoczynał się, gdy główny proces spełni swoje warunki początkowe.
Ponadto, ponieważ proces jest traktowany jako pojedynczy moduł, definicja procesu obejmuje całe przetwarzanie, które wykonuje.
Co więcej, proces zawiera wspomniane warunki początkowe, a także zmienne i obszary danych do zapisywania informacji wymaganych podczas przetwarzania.
Ponieważ procesy są traktowane jako moduły jednostkowe i zawierają wszystkie niezbędne przetwarzanie i obszary danych, istnieje duże prawdopodobieństwo redundantnej implementacji przetwarzania i danych strukturalnych w wielu procesach.
Jedną z opcji jest uczynienie ich wspólnymi modułami, ale nie jest błędem skierowanie się w stronę dopuszczenia redundancji.
Zwłaszcza przy pomocy sztucznej inteligencji w programowaniu, jest możliwe, że posiadanie wielu podobnych, ale odrębnych implementacji w wielu modułach może być bezproblemowe.
Wspólność przetwarzania i typów danych ma przede wszystkim na celu zmniejszenie ilości kodu programu w opracowanym oprogramowaniu, ułatwiając zarządzanie i zrozumienie.
Jednak jeśli koszt zarządzania kodem implementacyjnym zostanie znacząco zmniejszony przez sztuczną inteligencję, konieczność wspólności maleje.
Dlatego polityka unikania złożoności w strukturze oprogramowania z powodu wspólności i zamiast tego definiowania wszystkich przetwarzania i struktur danych indywidualnie dla każdego procesu, nawet z dużą redundancją, jest całkowicie rozsądna.
Oznacza to przejście od myślenia o globalnej optymalizacji do myślenia o optymalizacji indywidualnej. Dzieje się tak, ponieważ brak wspólności pozwala na indywidualne dostrajanie podobnych procesów w różnych modułach.
Społeczeństwo zindywidualizowanej optymalizacji
Podobnie jak w oprogramowaniu stosującym myślenie zorientowane na procesy, w społeczeństwie, gdzie automatyzacja napędzana przez AI prowadzi do wysokiej efektywności i produktywności, sposób myślenia zmienia się z optymalizacji globalnej na optymalizację indywidualną.
Jest to zjawisko, które można nazwać społeczeństwem zindywidualizowanej optymalizacji.
Nasze społeczeństwo posiada różne wspólne wartości i standardy, takie jak zasady, zdrowy rozsądek, maniery i wiedza ogólna.
Jednakże, jeśli są one ściśle stosowane we wszystkich sytuacjach i okolicznościach, w wielu wyjątkowych przypadkach pojawiają się niedogodności.
Dlatego, podkreślając wspólne wartości i standardy, dopuszczamy elastyczne oceny w zależności od indywidualnych sytuacji i okoliczności.
Mogą to być wyraźne klauzule wyjątku w zasadach, lub zasady stanowiące, że oceny powinny być dokonywane indywidualnie dla każdego przypadku. Co więcej, nawet jeśli nie są one wyraźnie udokumentowane, mogą być ضمنnymi porozumieniami.
Na przykład, różne klauzule wyjątku są wyraźnie określone w przepisach prawa. Ponadto, nawet jeśli nie mogą być one wyraźnie określone w prawie, wymiar kary jest kształtowany przez indywidualne przypadki poprzez system sądowniczy. Okoliczności łagodzące są właśnie ideą odzwierciedlania indywidualnych sytuacji.
Patrząc na to w ten sposób, staje się jasne, że koncepcja indywidualnej optymalizacji, która pierwotnie zakłada staranne sprawdzanie indywidualności wszystkich sytuacji i okoliczności oraz podejmowanie decyzji na podstawie tej indywidualności, jest już głęboko zakorzeniona w społeczeństwie.
Z drugiej strony, z pewnością nieefektywne jest indywidualne i staranne ocenianie każdej pojedynczej rzeczy. Dlatego w erze, gdzie wysoka efektywność jest kluczowa, dąży się do optymalizacji globalnej.
Jednakże, w miarę jak społeczeństwo staje się wysoce efektywne dzięki AI, wartość dążenia do globalnej optymalizacji maleje. I społeczeństwo zindywidualizowanej optymalizacji, gdzie staranne oceny są dokonywane dla każdej indywidualnej sytuacji i okoliczności, powinno dojść do skutku.
Filozofia Subiektywna
Podejmowanie indywidualnie optymalnych sądów w oparciu o sytuację lub okoliczności oznacza, że zamiast natychmiast stosować powszechne sądy, należy się zastanowić.
Ten etyczny pogląd, w którym samo zastanawianie się ma wartość, nazywam „filozofią subiektywną”.
Każde zdarzenie zawsze posiada unikalną indywidualność „teraz” i „tutaj”, odmienną od innych zdarzeń. Odpowiedzialność spoczywa na „mnie” przy wydawaniu sądu, który uwzględnia tę indywidualność.
Wydawanie standaryzowanego sądu, który ignoruje indywidualność i pasuje do schematu, lub porzucenie rozważań i wydawanie przypadkowego sądu, jest nieetyczne, niezależnie od jakości wyniku.
Przeciwnie, nawet jeśli wynik sądu prowadzi do niezamierzonych konsekwencji i dzieje się coś złego, jeśli ten sąd był wystarczająco przemyślany z wielu perspektyw i spełniono odpowiedzialność, sam sąd jest etyczny.
W ten sposób, gdy staniemy się zdolni do wyjścia poza pojęcia efektywności i standaryzacji, wkroczymy w erę, w której będzie wymagana indywidualna optymalizacja na żądanie, czyli filozofia subiektywna.
Projektowanie Ram (Frameworków)
Zarówno w filozofii, społeczeństwie, jak i w oprogramowaniu, ramy – struktura koncepcyjna – są kluczowe dla optymalizacji.
Dzieje się tak, ponieważ kierunek optymalizacji zmienia się w zależności od perspektywy, z jakiej postrzegany jest każdy podmiot i jak jest oceniany.
Z perspektywy optymalizacji globalnej, ramy muszą wysoko abstrakcyjnie przedstawiać różne rzeczy i czynić je tak prostymi, jak to tylko możliwe. W tym procesie abstrakcji traci się indywidualność.
Z drugiej strony, w przypadku optymalizacji indywidualnej, pożądane jest uchwycenie i ocena zdarzeń lub podmiotów z wielu perspektyw, dostosowanych do tego konkretnego zdarzenia lub podmiotu.
W przypadku optymalizacji globalnej, wystarczyło zaledwie kilka osób, aby rozważyć, jaki rodzaj ram powinien być używany do zrozumienia różnych rzeczy.
Większość ludzi mogła po prostu rozumieć, oceniać i osądzać rzeczy zgodnie z ramami opracowanymi przez tę niewielką liczbę osób.
Jednakże, w przypadku optymalizacji indywidualnej, wiele osób będzie musiało opracować ramy dla każdej indywidualnej sprawy, aby odpowiednio uchwycić jej indywidualność.
Dlatego zdolność i umiejętność projektowania ram będzie wymagana od wielu ludzi.
Przeznaczenie Myśli
Uporządkowanie spraw w ten sposób ujawnia przyszłość, w której nawet jeśli AI przejmie pracę intelektualną, którą tradycyjnie wykonywali ludzie, nie będziemy mogli przestać myśleć.
Zostaniemy uwolnieni od pracy intelektualnej służącej produktywności i bogactwu materialnemu. Jednakże, społeczeństwo indywidualnie zoptymalizowane i filozofia subiektywna jednocześnie będą wymagać od nas projektowania indywidualnych ram dla każdej sprawy i głębokich rozważań.
To stawia nas w sytuacji, w której musimy nadal myśleć, być może nawet bardziej niż w obecnym społeczeństwie.
AI może wykonywać pracę intelektualną i wydawać sądy, które każdy mógłby wydać. Ale w sprawach, za które „ja” muszę ponosić odpowiedzialność, AI może jedynie dostarczyć informacji, przedstawić kryteria oceny lub udzielić porady.
Ostateczny sąd musi wydać „ja”. Jest to to samo, co obecnie: można konsultować się z autorytetami, rodzicami czy przyjaciółmi w różnych osobistych decyzjach, ale nie można delegować samego osądu.
A w erze wysoko zaawansowanej efektywności, brak głębokiego, indywidualnego osądu stanie się niedopuszczalny. Dzieje się tak, ponieważ wymówka, że jest się zbyt zajętym, by myśleć z powodu wymagań życia, nie będzie już ważna.
W takiej erze zaawansowanej efektywności nie będziemy w stanie uciec od przeznaczenia myśli.