We staan op de drempel van een versnelling van de technologische vooruitgang, met name de exponentiële vooruitgang van AI-technologie.
Generatieve AI kan niet alleen vloeiend spreken, maar ook programma's schrijven. Dit bevordert niet alleen de efficiëntie en verbetering van menselijk werk, maar voedt ook de verbetering van generatieve AI zelf terug.
Dit gaat niet alleen over het versterken van de modelstructuur of pre-trainingsmethoden van generatieve AI.
Naarmate generatieve AI toegang krijgt tot meer software waarmee het kan verbinden en die het kan gebruiken, zal het meer kunnen dan alleen chatten. Bovendien, als er software wordt ontwikkeld die generatieve AI in staat stelt de benodigde kennis voor zijn taken te verzamelen en die kennis op geschikte momenten op te halen, kan het intelligenter handelen door de juiste kennis te gebruiken, zelfs zonder pre-training.
Op deze manier versnelt de vooruitgang van AI-technologie het hele veld van AI-technologie, inclusief toegepaste technologieën en systemen. Deze versnelling leidt op zijn beurt recursief tot verdere versnelling van AI-technologie. Bovendien, naarmate AI-technologie versnelt en AI tot meer dingen in staat is, zullen de plaatsen en situaties waarin het wordt gebruikt van nature in een versnellend tempo toenemen.
Dit kan alleen maar het aantal investeerders en ingenieurs die geïnteresseerd zijn in AI-technologie vergroten. Op deze manier wordt de versnelling van AI-technologie ook vanuit een sociaal-economisch perspectief versterkt.
Aan de andere kant beïnvloedt dergelijke technologische vooruitgang ons op verschillende manieren, zowel indirect als direct.
Over het algemeen wordt technologische vooruitgang vaak als iets goeds beschouwd. Hoewel er zorgen worden geuit over de risico's van nieuwe technologieën, wegen de positieve effecten van vooruitgang meestal zwaarder, en risico's kunnen na verloop van tijd worden beperkt, dus over het algemeen worden de voordelen als significant beschouwd.
Dit is echter alleen waar wanneer het tempo van de technologische vooruitgang geleidelijk is. Wanneer het tempo van de technologische vooruitgang versnelt en een bepaalde grens overschrijdt, wegen de voordelen niet langer op tegen de risico's.
Ten eerste begrijpen zelfs de ontwikkelaars zelf de aard of het volledige scala aan toepassingen van nieuwe technologieën niet volledig. Vooral met betrekking tot de reikwijdte van toepassingen is het niet ongebruikelijk dat anderen toepassingen of combinaties met andere technologieën ontdekken die zelfs de ontwikkelaars verrassen.
Bovendien, wanneer de reikwijdte wordt verbreed om te omvatten hoe dergelijke toepassingen de samenleving ten goede zullen komen en risico's zullen opleveren, weet bijna niemand de volledige omvang.
Wanneer de vooruitgang geleidelijk is, worden dergelijke maatschappelijke blinde vlekken in technologie na verloop van tijd geleidelijk opgevuld, en uiteindelijk wordt de technologie in de samenleving toegepast met voldoende geëlimineerde blinde vlekken.
Wanneer de technologische vooruitgang echter een bepaalde snelheid overschrijdt, verkort ook de respijtperiode voor het opvullen van maatschappelijke blinde vlekken. De versnelling van technologische vooruitgang lijkt, vanuit het perspectief van het opvullen van maatschappelijke blinde vlekken, alsof de tijd relatief is gecomprimeerd.
Nieuwe technologische veranderingen vinden de een na de ander plaats, en deze gebeuren gelijktijdig in tal van technologieën, waardoor het onmogelijk wordt voor het sociale cognitieve proces van het opvullen van maatschappelijke blinde vlekken om bij te blijven.
Als gevolg hiervan zullen we omringd zijn door verschillende technologieën die in een staat van maatschappelijke blinde vlekken blijven.
De potentiële risico's die dergelijke technologieën bezitten, kunnen plotseling uit onze blinde vlekken opduiken en schade toebrengen aan de samenleving. Aangezien risico's waarop we niet zijn voorbereid of waarvoor we geen tegenmaatregelen hebben genomen plotseling verschijnen, is de impact van de schade doorgaans groter.
Deze situatie verandert de omvang van de voordelen en risico's van technologische vooruitgang. Door het tijdcompressie-effect, naarmate risico's zich manifesteren voordat maatschappelijke blinde vlekken zijn opgevuld, nemen de risico's van elke technologie toe.
De zichzelf versterkende versnelling van de vooruitgang van generatieve AI zou uiteindelijk talloze technologieën kunnen creëren met bijna onoverkomelijke maatschappelijke blinde vlekken, wat potentieel de balans tussen risico en voordeel aanzienlijk kan doen doorslaan.
Dit is een situatie die we nog nooit hebben meegemaakt. Daarom kan niemand nauwkeurig inschatten in welke mate risico's als maatschappelijke blinde vlekken potentieel zullen bestaan, noch hoe significant hun impact zal zijn. De enige zekerheid is de logische structuur dat hoe sneller het versnelt, hoe meer risico's zullen toenemen.
Chronos-Scramble Maatschappij
Aan de andere kant kunnen we het huidige tempo van de technologische vooruitgang, noch wat het in de toekomst zal zijn, nauwkeurig inschatten.
Dit geldt zelfs voor onderzoekers en ontwikkelaars van generatieve AI. Er is bijvoorbeeld een grote divergentie van meningen onder experts over wanneer AGI, een AI die menselijke capaciteiten in alle opzichten overtreft, zal verschijnen.
Bovendien zijn onderzoekers en ontwikkelaars van generatieve AI andere mensen dan experts op het gebied van de toegepaste technologieën en systemen ervan. Daarom, hoewel zij wellicht goed geïnformeerd zijn over de nieuwste onderzoeksstatus en toekomstige vooruitzichten van generatieve AI, kunnen zij niet alles overzien wat aan toegepaste technologieën en systemen die generatieve AI gebruiken al bestaat of welke toekomstige mogelijkheden zich aandienen.
Bovendien, als het gaat om toegepaste technologieën en systemen, zijn de mogelijkheden vrijwel onbeperkt wanneer deze worden gecombineerd met verschillende bestaande mechanismen. Zelfs onder mensen die toegepaste technologieën en systemen onderzoeken en ontwikkelen, zou het moeilijk zijn om alles te overzien, inclusief die in verschillende genres.
Het is nog moeilijker om af te leiden of te voorspellen hoe dergelijke toegepaste technologieën en systemen zich in de samenleving zullen verspreiden en welke impact ze zullen hebben. In het bijzonder zijn onderzoekers en ingenieurs niet noodzakelijkerwijs goed geïnformeerd over of sterk geïnteresseerd in maatschappelijke impact. Aan de andere kant hebben de technologische inzichten van degenen die sterk geïnteresseerd zijn in dergelijke maatschappelijke impact onvermijdelijk beperkingen.
Dus niemand kan de gehele huidige staat van generatieve AI of de toekomstige visie ervan overzien. En er zijn discrepanties in ieders begrip.
Het probleem is niet alleen dat er discrepanties zijn, maar dat het tempo van de vooruitgang onbekend is. We staan zeker op de drempel van een tijdperk waarin technologische vooruitgang versnelt en tijd wordt gecomprimeerd, maar we hebben geen gemeenschappelijk begrip van hoe snel dat tempo is.
Om het nog erger te maken, zijn er verschillen in perceptie onder mensen over de vraag of het tempo van de technologische vooruitgang constant is of versnelt. Bovendien, zelfs onder degenen die het eens zijn over versnelling, verschillen de percepties sterk, afhankelijk van of zij erkennen dat versnelling uitsluitend wordt veroorzaakt door de vooruitgang van de fundamentele technologie van generatieve AI, of dat zij ook versnelling door toegepaste technologieën en systemen, evenals versnelling door de instroom van mensen en kapitaal uit sociaal-economische factoren in overweging nemen.
Op deze manier creëren de variabiliteit in de perceptie van de huidige staat en toekomstige visie, en de discrepantie in de perceptie van het tempo van de vooruitgang, verrassend grote verschillen in onze individuele inzichten.
Wat is het technologische niveau en de maatschappelijke impact in augustus 2025? En hoe zal het zijn in 2027 (twee jaar later) of 2030 (vijf jaar later)? Deze variëren sterk van persoon tot persoon. Bovendien is het verschil in die perceptie waarschijnlijk groter nu in 2025, twee jaar nadat de generatieve AI-boom in 2023 aanbrak.
Ik noem een samenleving waarin individuele percepties van het tijdperk zo sterk verschillen een "Chronos-Scramble Maatschappij". Chronos is het Griekse woord voor tijd.
En binnen de realiteit van deze Chronos-Scramble Maatschappij moeten we de problemen van tijdcompressie en technologische maatschappelijke blinde vlekken, die we niet algemeen en correct kunnen waarnemen, het hoofd bieden.
Visie en Strategie
In een situatie waarin iemands eigen tijdsbesef mogelijk niet overeenkomt met de feitelijke tijdcompressie, en waarin men het probleem van technologische maatschappelijke blinde vlekken moet aanpakken met anderen die verschillende perspectieven hebben, worden visie en strategie onmisbaar.
Visie betekent hier het tonen van onveranderlijke waarden en richtingen, ongeacht iemands tijdsbesef.
Om de discussie eenvoudig te houden, is bijvoorbeeld "ervoor zorgen dat de risico's van technologie de voordelen ervan niet overtreffen" een belangrijke visie. Dit is een visie waar meer mensen het over eens kunnen zijn dan over visies zoals "technologie bevorderen" of "technologische risico's minimaliseren".
En het is cruciaal om zoveel mogelijk mensen in staat te stellen samen te werken aan de realisatie van die visie. Zelfs als een visie is overeengekomen, kan deze niet worden bereikt zonder actie.
Ook hier moet een strategie worden geformuleerd met het begrip dat we ons in een Chronos-Scramble Maatschappij bevinden met verschillende tijdsbesef. Een strategie om ieders tijdsbesef in lijn te brengen met de feitelijke tijdcompressie zou bijvoorbeeld niet werken. Het zou een enorme leerlast voor individuen met zich meebrengen, waardoor ze uitgeput raken door alleen al de energie die hiervoor nodig is. Bovendien, naarmate deze kloof jaar na jaar groter wordt, zal de benodigde energie ook toenemen.
Ik kan niet alle perfecte strategieën presenteren, maar een voorbeeld van een strategie is om iets te benutten dat automatisch sterker wordt na verloop van tijd om de visie te bereiken.
Dit verwijst naar het gebruik van generatieve AI zelf. Hoewel het enigszins gecompliceerd is om precies datgene te gebruiken wat men probeert aan te pakken, is het duidelijk dat bij het omgaan met het probleem van tijdcompressie, conventionele methoden na verloop van tijd steeds moeilijker te hanteren zullen worden. Om dit tegen te gaan, is er geen andere keuze dan tegenmaatregelen te overwegen door capaciteiten te benutten die ook in de tijd worden gecomprimeerd.
En hopelijk, als we uiteindelijk de capaciteiten van generatieve AI zelf kunnen benutten om technologieontwikkeling veroorzaakt door generatieve AI te reguleren en te voorkomen dat deze versnelt voorbij zijn grenzen, zullen we aanzienlijk dichter bij het oplossen van het probleem zijn.
Conclusie
In een Chronos-Scramble Maatschappij zal ieder van ons meerdere verschillende blinde vlekken hebben. Dit komt doordat niemand alle frontlinie-informatie zonder blinde vlekken in elk aspect kan begrijpen en deze op passende wijze kan verbinden met huidige schattingen en toekomstige voorspellingen.
En op een bepaald moment zal er plotseling een gelegenheid ontstaan om te beseffen dat er een blinde vlek was. Dit zal herhaaldelijk gebeuren, telkens wanneer een blinde vlek ontstaat en de kloof wordt gedicht.
Elke keer zal onze perceptie van de tijdlijn van onze huidige positie en toekomstige visie aanzienlijk worden gecomprimeerd. Het voelt alsof we plotseling door de tijd zijn gesprongen. Het is een cognitieve tijdsprong naar de toekomst.
In sommige gevallen kunnen meerdere blinde vlekken binnen één dag worden onthuld. In dergelijke gevallen ervaart men meerdere tijdsprongen in een zeer korte periode.
In die zin, tenzij we het bestaan van onze eigen blinde vlekken erkennen en een robuuste visie bezitten die bestand is tegen meerfasige tijdsprongen, zal het moeilijk worden om nauwkeurige kritische beslissingen te nemen met betrekking tot de toekomst.
Met andere woorden, terwijl we ernaar streven ons tijdsbesef dichter bij de werkelijkheid te brengen, zal de noodzaak om te denken op basis van principes en voorschriften die tijdperken overstijgen, steeds groter worden.
En te midden van tijdcompressie moeten we ook de realiteit erkennen dat risicomaatregelen niet in hetzelfde tempo kunnen worden geïmplementeerd als voorheen.
Bovendien, als de snelheid van deze tijdcompressie zelf niet wordt vertraagd, zal deze de grenzen van onze perceptie en controle overschrijden.
Om dit te bereiken, moeten we serieus overwegen om de snelheid en invloed van AI zelf te benutten, die versnelt als gevolg van tijdcompressie.
Dit is vergelijkbaar met mechanismen zoals progressieve belasting of sociale zekerheidsstelsels die een oververhitte economie beteugelen, wat bekend staat als "ingebouwde stabilisatoren".
Met andere woorden, we moeten nadenken over mechanismen die AI in staat stellen niet alleen te functioneren als een technologische versneller, maar ook als een sociale ingebouwde stabilisator.