Ik heb nagedacht over hoe de vooruitgang in AI de samenleving en onze manier van leven zal transformeren.
Naarmate AI meer intellectuele arbeid overneemt, lijkt het misschien alsof mensen niet meer hoeven te denken. Ik geloof echter dat een ander soort denken dan wat we traditioneel als intellectuele arbeid beschouwden, van mensen zal worden vereist.
Dit is vergelijkbaar met hoe mensen door mechanisatie grotendeels werden bevrijd van fysieke arbeid, maar toch werden gevraagd om zich bezig te houden met andere soorten fysieke activiteiten.
Deze verschillende soorten fysieke activiteiten omvatten delicaat werk met handen en vingertoppen. Dit kan geschoold werk zijn, zoals dat van een ambachtsman, of het bedienen van computers en smartphones.
Op dezelfde manier kunnen we, zelfs als we worden bevrijd van intellectuele arbeid, de intellectuele taak van het denken niet ontvluchten.
Dus, welke soort intellectuele activiteiten zal worden vereist?
In dit artikel zal ik mijn gedachten introduceren over de paradigmaverschuiving in softwareontwikkeling in het tijdperk van AI, en onze noodzaak als denkende wezens verkennen.
Procesgeoriënteerde Software
Ik stel procesoriëntatie voor als het volgende paradigma, verdergaand dan objectoriëntatie.
Dit is een benadering waarbij de centrale module van programmeren een proces is. Een proces wordt getriggerd door gebeurtenissen of voorwaarden, verwerkt door verschillende rollen volgens een gedefinieerde sequentie binnen het proces, en eindigt uiteindelijk.
Het beschouwen van deze gehele stroom, van initiatie tot beëindiging, als een enkele eenheid past bij de menselijke intuïtie.
Hierdoor kunnen software en systemen primair via processen worden begrepen, van requirementsanalyse tot implementatie, en zelfs tot testen en operatie.
Na het implementeren van de hoofdprocessen in een systeem, kunnen hulpprocessen of processen voor het toevoegen van nieuwe functionaliteiten worden ingeplugd.
Sommige aanvullende processen kunnen beginnen met gebeurtenissen of voorwaarden die onafhankelijk zijn van het hoofdproces, terwijl andere kunnen beginnen wanneer aan voorwaarden wordt voldaan door het hoofdproces.
Zelfs in dergelijke gevallen is het echter niet nodig om het hoofdproces aan te passen. Het volstaat om het toegevoegde proces te definiëren om te starten wanneer het hoofdproces voldoet aan zijn startvoorwaarden.
Bovendien, omdat een proces als een enkele module wordt behandeld, omvat de definitie van het proces alle verwerking die het uitvoert.
Niet alleen dat, maar een proces bevat ook de eerder genoemde startvoorwaarden, evenals variabelen en data-gebieden voor het schrijven van informatie die nodig is tijdens de verwerking.
Aangezien processen worden behandeld als eenheidsmodules en alle benodigde verwerking en data-gebieden bevatten, is er een grote kans op redundante implementatie van verwerking en gestructureerde gegevens over talloze processen heen.
Eén optie is om deze gemeenschappelijke modules te maken, maar het is niet verkeerd om in plaats daarvan te sturen op het toestaan van redundantie.
Vooral met AI die programmeren ondersteunt, is het denkbaar dat het hebben van veel vergelijkbare maar verschillende implementaties over meerdere modules heen geen probleem zou zijn.
De gemeenschappelijkheid van verwerkings- en gegevenstypen is primair gericht op het verminderen van de hoeveelheid programmacode in de ontwikkelde software, waardoor het gemakkelijker te beheren en te begrijpen is.
Als de kosten van het beheer van implementatiecode echter aanzienlijk worden verminderd door AI, neemt de noodzaak voor gemeenschappelijkheid af.
Daarom is het beleid om complexiteit in de softwarestructuur als gevolg van gemeenschappelijkheid te vermijden en in plaats daarvan alle verwerkings- en gegevensstructuren individueel voor elk proces te definiëren, zelfs met veel redundantie, volkomen redelijk.
Dit duidt op een verschuiving van een mentaliteit van globale optimalisatie naar een van individuele optimalisatie. Dit komt omdat het ontbreken van gemeenschappelijkheid individuele afstemming van vergelijkbare processen over verschillende modules heen mogelijk maakt.
Individueel Geoptimaliseerde Samenleving
Net zoals software procesgeoriënteerd denken toepast, verschuift in een samenleving waar AI-gestuurde automatisering leidt tot hoge efficiëntie en productiviteit, de mentaliteit van globale optimalisatie naar individuele optimalisatie.
Dit is een fenomeen dat een individueel geoptimaliseerde samenleving kan worden genoemd.
Onze samenleving kent verschillende gemeenschappelijke waarden en normen, zoals regels, gezond verstand, manieren en algemene kennis.
Als deze echter strikt worden toegepast op alle situaties en omstandigheden, ontstaan er ongemakken in veel uitzonderlijke gevallen.
Daarom, terwijl we gemeenschappelijke waarden en normen benadrukken, staan we flexibele oordelen toe, afhankelijk van individuele situaties en omstandigheden.
Dit kunnen expliciete uitzonderingsclausules in regels zijn, of regels die stellen dat oordelen per geval moeten worden gemaakt. Bovendien kunnen ze, zelfs indien niet expliciet gedocumenteerd, impliciete afspraken zijn.
Zo zijn bijvoorbeeld diverse uitzonderingsclausules expliciet vastgelegd in wetten. Daarnaast, zelfs als ze niet expliciet in de wet kunnen worden vermeld, wordt de strafmaat beïnvloed door individuele gevallen via het gerechtelijk systeem. Verzachtende omstandigheden zijn precies het idee van het reflecteren van individuele situaties.
Op deze manier wordt duidelijk dat het concept van individuele optimalisatie, dat oorspronkelijk inhoudt dat de individualiteit van alle situaties en omstandigheden zorgvuldig wordt gecontroleerd en op basis van die individualiteit oordelen worden geveld, al diep is geworteld in de samenleving.
Aan de andere kant is het zeker inefficiënt om elk afzonderlijk ding individueel en zorgvuldig te beoordelen. Daarom wordt in een tijdperk waarin hoge efficiëntie cruciaal is, globale optimalisatie nagestreefd.
Echter, naarmate de samenleving zeer efficiënt wordt door AI, neemt de waarde van het nastreven van globale optimalisatie af. En een individueel geoptimaliseerde samenleving, waar zorgvuldige oordelen worden gemaakt voor elke individuele situatie en omstandigheid, zou tot bloei moeten komen.
Subjectieve Filosofie
Individueel optimale oordelen vellen op basis van de situatie of omstandigheid betekent dat men moet nadenken, in plaats van onmiddellijk gemeenschappelijke oordelen toe te passen.
Deze ethische visie, waarin het handelen van het overwegen op zich waarde heeft, noem ik "subjectieve filosofie".
Elke gebeurtenis bezit altijd een unieke individualiteit "nu" en "hier", verschillend van andere gebeurtenissen. Een overeenkomstige verantwoordelijkheid wordt "mij" opgelegd bij het vellen van een oordeel dat deze individualiteit in overweging neemt.
Het maken van een gestandaardiseerd oordeel dat individualiteit negeert en in een mal past, of het opgeven van beraadslaging en het maken van een willekeurig oordeel, is onethisch, ongeacht de kwaliteit van de uitkomst.
Omgekeerd, zelfs als de uitkomst van het oordeel leidt tot onbedoelde gevolgen en er iets slechts gebeurt, is het oordeel zelf ethisch als het voldoende vanuit meerdere perspectieven is overwogen en de verantwoordelijkheid is vervuld.
Aldus, naarmate we in staat worden om voorbij de concepten van efficiëntie en standaardisatie te gaan, zullen we een tijdperk binnentreden waarin on-demand individuele optimalisatie, oftewel subjectieve filosofie, wordt geëist.
Kaderontwerp
Of het nu in de filosofie, de samenleving of software is, een raamwerk – een conceptuele structuur – is cruciaal voor optimalisatie.
Dit komt omdat de richting van optimalisatie verandert afhankelijk van het perspectief van waaruit elk onderwerp wordt bekeken en hoe het wordt geëvalueerd.
Vanuit het perspectief van globale optimalisatie moet een raamwerk verschillende zaken sterk abstraheren en zo eenvoudig mogelijk maken. In dit proces van abstractie gaat individualiteit verloren.
Aan de andere kant, in het geval van individuele optimalisatie, is het wenselijk om gebeurtenissen of onderwerpen vanuit meerdere perspectieven te begrijpen en te evalueren, afgestemd op die specifieke gebeurtenis of dat onderwerp.
In het geval van globale optimalisatie waren slechts een handvol mensen voldoende om te overwegen welk soort raamwerk moest worden gebruikt om verschillende zaken te begrijpen.
De meeste mensen konden zaken eenvoudigweg begrijpen, evalueren en beoordelen volgens het raamwerk dat door dat kleine aantal mensen was bedacht.
In het geval van individuele optimalisatie zullen echter veel mensen voor elke individuele zaak een raamwerk moeten bedenken om de individualiteit ervan passend te begrijpen.
Daarom zal het vermogen en de vaardigheid om kaders te ontwerpen van veel mensen worden gevraagd.
De Noodzaak van Denken
Door de zaken op deze manier te ordenen, ontvouwt zich een toekomst waarin we, zelfs als AI de intellectuele arbeid overneemt die mensen traditioneel hebben verricht, niet kunnen stoppen met denken.
We zullen worden bevrijd van intellectuele arbeid voor productiviteit en materiële rijkdom. Tegelijkertijd zullen de individueel geoptimaliseerde samenleving en de subjectieve filosofie van ons eisen dat we individuele kaders ontwerpen voor elke kwestie en diepgaand beraadslagen.
Dit plaatst ons in een situatie waarin we moeten blijven nadenken, misschien zelfs meer dan in de huidige maatschappij.
AI kan intellectuele arbeid verrichten en oordelen vellen die iedereen zou kunnen vellen. Maar voor zaken waarvoor "ik" verantwoordelijkheid moet dragen, kan AI alleen informatie verschaffen, beoordelingscriteria presenteren of advies geven.
Het uiteindelijke oordeel moet door "mij" worden geveld. Dit is hetzelfde als hoe men, zelfs nu, gezagsdragers, ouders of vrienden kan raadplegen over verschillende persoonlijke beslissingen, maar het oordeel zelf niet kan delegeren.
En in een tijdperk van hoogontwikkelde efficiëntie zal het niet meer acceptabel zijn om geen diepgaand, individueel oordeel te vellen. Dit komt omdat het excuus van te druk zijn om na te denken vanwege de eisen van het leven, niet langer geldig zal zijn.
In zo'n tijdperk van geavanceerde efficiëntie zullen we de noodzaak van denken niet kunnen ontvluchten.